Zwavel

Haar eigen originele pagina die ze ooit een keer gemaakt heeft, is hier te vinden.

In Memoriam

Hedy Kraaijenhof

8-4-1954 / 6-3-2006

Op 6 maart 2006 is mijn lieve vrouw, Hedy Kraaijenhof, in alle rust gestorven.

Over haar jeugd sprak ze niet graag. Wat duidelijk werd was dat ze een moeilijke jeugd had gehad als adoptiekind met alleen een (strenge) stiefmoeder die haar meer als "project" zag dan als kind. In haar werk had ze meer succes, onder andere een periode als accountant bij Arthur Andersson. Later begon ze ook met bridgen en werd daar een verdienstelijke speler in de hoofdklasse. Ze is daarbij nog een tijdlang de partner geweest van Kees Kaiser, die later in het Nederlandse team zat dat wereldkampioen bridge werd. Kees Kaiser heeft in het bridgeblad "IMP" (juni 1996) zijn bewondering voor haar uitgesproken [pdf].

In de zomer van 1998 was ik op zoek naar een nieuwe baan. Ik kon op hetzelfde moment, langs twee wegen, bij het bedrijf komen werken waar we elkaar zouden ontmoeten. Bij elk van de wegen was ik bij het project gekomen die ons uiteindelijk samen zou brengen. Het was gewoon voorbestemd dat we elkaar zouden ontmoeten. Enkele maanden erna startte een project waar ik een coördinerende rol in had. Voor een deel in het project moest Hedy het een en ander testen. Toen ik haar zag kon ik mijn ogen niet meer van haar afhouden en was gelijk ondersteboven van haar verschijning. Later vertelde ze mij dat dat ook ook andersom zo was. Van twee kanten een liefde op het eerste gezicht. De e-mails die we stuurden over het project werden daardoor al heel snel steeds persoonlijker totdat Hedy het was die schreef "ik ben vreselijk verliefd op je". Kenmerkend voor haar dat zij het was die het als eerste vertelde. Wat volgde was een etentje, de andere dag. Kort daarna woonde (eind december 1998) ze bij mij. Het feit dat ze dit allemaal redelijk impulsief deed en haar schepen achter zich verbrandde omdat ze voelde en wist dat het de goede keuze was, is ook heel kenmerkend. Wat volgde waren bijna vijf onbezorgde, heerlijke, jaren. We voelden elkaar precies aan. Ook vulde onze karakters elkaar goed aan. In al die tijd hebben we niet één keer ruzie gehad. Het was gewoon niet nodig. Zij was meer de doener, de regelaar, heel nauwkeurig en precies en meer extravert. We hielden beide van lekker eten en drinken, lezen, computersspellen en luxe verre reizen maken. We trouwden op 18 mei 2001 en genoten kort daarna van een prachtige huwelijksreis. Opmerkelijk is het dat kort daarna, in augustus 2001, ze enkele berichtjes op Zwavelaars plaatste die aangeven dat ze bang was dat dit geluk allemaal voorbij zou gaan; Ook een gedicht, waarvan ze altijd al vertelde dat het op haar begrafenis voorgedragen moest worden. Dit gedicht van een paar dagen later heb ik op de rouwkaart gebruikt. Kort daarna lijkt ze het af te sluiten met dit gedicht, alsof ze met een lach wil zeggen: we zullen er tot die tijd van genieten! Soms had ze het er nog wel eens over, als we met een glas in de hand lekker bij elkaar zaten, dat ze bang was dat het allemaal te snel zou ophouden.

In de zomer van 2003 begon de donkere periode. Ze werd, na 20 jaar, "boventallig" verklaard bij het bedrijf dat ze altijd zo fel verdedigd had. Haar wereld stortte in. Dat vond ze eigenlijk zelf ook vreemd omdat ze al een paar jaar soms, zonder veel overtuiging trouwens, aan het solliciteren was maar ze voelde zich hier thuis, kende de mensen en had het bedrijf groot zien worden. Ze was al vrij vaak intern wat anders gaan doen omdat ze, intelligent als ze was, het "truukje" van een willekeurige functie snel doorhad en dan wel weer een nieuwe uitdaging nodig had. Ik heb nooit iemand zo tot het bot geraakt, gekrenkt en kapot gezien als Hedy in de week na de "boventallig verklaring". Het kwam deste harder aan omdat het bedrijf dat ze vertrouwde, haar op vage, onduidelijke en niet goed gefundeerde redenen liet vallen. Maar toch begon ze niet lang erna te solliciteren, ook om haar ex-bazen te laten zien dat ze zou overwinnen. Er bleken diverse bedrijven te zijn die haar graag wilde hebben. Een keuze was snel gemaakt en in die nieuwe baan had ze het zeer goed naar haar zin.

De donkere periode werd afgesloten met een feest voor iedereen die haar de afgelopen periode gesteund had. Voor die gelegenheid had ze een CD samengesteld die weergaf wat ze doorgemaakt had.

In december 2003, slechts een paar maanden nadat ze in haar nieuwe baan begonnen was, viel snel haar gezichtsvermogen in het rechteroog weg. Uiteindelijk was de diagnose een herseninfarct dat ontstaan was door het anti-fosfolipiden syndroom (APS). Alle drukte in de voorgaande maanden heeft het zeker gestimuleerd (voorgaande problemen met het gezichtsvermogen traden ook op bij eerdere perioden met stress volgens haar). Vanaf begin 2004 werd het zicht weer wat beter, zodat ze weer zelfstandig op pad kon. In 2004 voelde ze zich weer goed en we zijn in mei 2004 nog naar Madeira gegaan en in september/oktober naar Frankrijk. Kort daarna, vanaf oktober 2004, volgde een nieuwe reeks insulten die haar steeds iets minder lieten worden dan ervoor en ook het gezichtsvermogen steeds meer liet afnemen. Altijd bleef ze optimistisch en wilde doorgaan. In de periode van begin 2005, na een ziekenhuis opname, tot en met de zomer van 2005 ging het allemaal nog redelijk hoewel ze vrij moe was als gevolg van, naar wat later bleek, een te hoge dosering van een medicijn. We hadden een heerlijk weekje vakantie in Overijssel. Kort daarna weer een tweetal nieuwe insulten met als gevolg dat ze vrijwel niets meer zag maar zich ook geen geestelijk beeld meer kon vormen van de omgeving. Hierdoor was het zelfstandig lopen in huis een groot probleem. Met hulp van vele lieve vrienden bleef ze moed houden. Op 28 november 2005 is ze uitgegleden in de douche en voorover met haar hoofd op de tegels gevallen. Dit had een hersenschudding tot gevolg en door de bloedverdunners die ze slikte om de gevolgen van het APS tegen te gaan, "lekte" de bloeding bij het linkeroog door naar de hersenen, waardoor een hersenoperatie op 1 december 2005 nodig was. Hier is ook wat hersenweefsel weggehaald. Daarna coma en na een week een nieuw herseninfarct. In januari 2006 was ze lichamelijk weer hersteld en is ze opgenomen in verpleeghuis Rijckehove, waar ze een gespecialiseerde afdeling hebben voor coma patiënten.

Een verblijf in een verpleeghuis (dat eigenlijk voor de val al nauwelijks afwendbaar was) was voor haar een schrikbeeld. Diverse keren zei ze in 2005 tegen mij "Je stopt mij toch niet in een verpleeghuis, hè?". Gelukkig heeft ze er zelf geen weet van gehad. Begin maart 2006 ging ze snel achteruit, ook door de gevolgen van een zeer zwaar epileptisch insult en is, in mijn aanwezigheid, in alle rust overleden.

Wat overblijft is de herinnering aan een prachtig mooie, zeer intelligente, fantastische vrouw waar ik veel van gehouden heb, die mij aanvulde en steunde, waar ik veel van geleerd heb, haar vrolijke lach, het plezier dat ze uitstraalde op feestjes, onze fantastisch luxe vakanties in exotische oorden, de weekeindjes die we organiseerden als we naar bijvoorbeeld restaurants gingen en in het algemeen de onvergetelijk mooie tijd die we samen hebben mogen doorbrengen. Ik zal haar vreselijk missen en nooit vergeten en blijven terugdenken aan de dingen die we samen gedaan hebben.

Lieve Hedy, mijn lieve schat, rust in vrede, ik zal je nooit vergeten.

Begrafenis     IM op Begrafenis    Herinneringen